Henrique van Putten: beeldhouwer in stof
Door een zak met patronen van knuffeldieren, gekregen van haar oma, is ze dieren gaan maken. De beelden van Henrique van Putten komen in eerste instantie vriendelijk over, ontlokken een glimlach. Bij nadere beschouwing valt echter op hoe ongemakkelijk ze ogen; ze hebben vaak een gebrek. De thematiek die Henrique in haar werk aansnijdt gaat over de verschillende aspecten van het menselijk tekort: angst voor elkaar, de onmogelijkheid samen te zijn of eenzaamheid, met als gevolg: machteloosheid.
Door: Dorothé Swinkels
Hoe kwam je bij het materiaal textiel terecht en waarom?
“Als kind was ik altijd al aan het naaien, borduren en breien. Ook mijn oma was altijd met textiel in de weer. Toen zij echt oud werd en niets meer kon maken, heb ik, toen ik in het voorlaatste jaar van de academie zat, van haar een tas met patronen gekregen. Daar ging ik mee aan de slag. Ik ben ook met textiele diersculpturen afgestudeerd en eigenlijk ben ik er niet meer mee gestopt. Ik voel me meer beeldhouwer in stof dan textielkunstenaar.”
Hoe ben je gekomen tot de keuze om je verhaal te verbeelden door middel van dierfiguren?
“Door die zak van oma. Ik ben in een landelijke omgeving opgegroeid. Mijn opa en oma hadden een boerderij. Er zijn altijd dieren in mijn omgeving geweest. Het dier hoort in mijn leven: ze maken voelt heel natuurlijk en vanzelfsprekend.”
“Mijn dieren vertalen mijn ervaringen met de buitenwereld.”
Heeft het verhaal in je werk zich al doende ontwikkeld?
“Het verhaal in mijn werk is redelijk constant. Ik blijf het leven en mijn geloof in God als een grote inspiratiebron zien. Het gaat er hierbij om hoe ik me als mens verhoud en probeer om te gaan met andere mensen, maar ook met God. Dit zijn de dingen waar ik blij van word, maar ook waar ik tegenaan kan lopen. Het geeft me hoop, maar ook een gevoel van tekort. Mijn dieren vertalen mijn gevoel en ervaringen met de buitenwereld. Ze zijn boodschappers, fabeldieren.”
Ik zie dat je recent ander materiaal gaat toevoegen aan je textiel, hoe is dat zo gekomen?
“Ik begon het ‘spelen’ te missen en heb daarom vorig jaar het roer omgegooid om mezelf de kans te geven opnieuw naar mijn werk te kijken en me open te stellen, mezelf meer te verrassen. In dit proces is me duidelijk geworden dat textiel mijn eerste liefde blijft, maar ook dat het soms heel mooi of nodig kan zijn om dit aan te vullen met andere materialen. Het is een nieuwe werkwijze en dat betekent veel uitproberen en ontdekken. Dat is superleuk, maar ook spannend.”
Hoofdbeeld: Henrique van Putten, Without a name, 2018, wol, keramiek, 21 x 17 x 27 cm.
